دیوید کلوزز و صومعه ی سنت فرانسیس, باززایی شاعرانه ی اثر

مداخله ی مدبرانه در کلیسا ی صومعه ی سنت فرانسیس – واقع شده در کاتالان شهر سنت پیدور – به منظور تبدیل ساختمان به یک مرکز فرهنگی صورت گرفت. دو فاز از تدبیر اجرایی, ساختمان را به یک سالن سخنرانی و فضای فرهنگی چند منظوره بدل کرد. انتظار می رود که در اینده یک مرحله ی دیگر طبقه ی فوقانی را به منظور استفاده از یک آرشیو فرهنگی تغییر دهد.
مجموعه ی صومعه ی سنت فرانسیس در قرن 18 توسط کشیشان فرانسسین ساخته شد, صومعه شامل کلیسای بازسازی شده ای است که بین سالهای 1721 و 1729 بنا گردید. کاربری این مجموعه تا سال 1835 صومعه بود, و در سال 2000 توسط دولت تخریب شد. تنها بخشی از کلیسا و دیوار محیطی صومعه آن هم در شمایلی بسیار ضعیف باقی ماند. بازسازی کلیسا در سال 2003 انجام گرفت. ساختمان هرگز تجزیه نشد, اما یک بخش لاینحل از تمام مجموعه بود.
در واقع طبقات فوقانی موجود در اطراف نمازخانه ی کلیسا واحدهایی بودند که صرفاً از طبقه ی اول کلیسا قابل دسترس بودند, نه از خود کلیسا. با تخریب صومعه کلیسا که در اصل دو دیوار داشت ابه یک کلیسای چهار دیواره تغییر صورت داد. کلیسا به علت کیفیت ساخت نسبتاً پایینش در حال تخریب بود, و به جز سقف منحدمش تاب هیچ چیز را نداشت. طاق های شبستان کلیسا و نمازخانه تا حدی فروریخته بود. کلیسا از چشم انداز بیرونی صرفاً از نقطه نظر تاریخی جالب بود. داخل بنا علی رغم – وضعیت تخریب گونه اش – کیفیت های فضایی قابل توجه خود را نمایان می کرد. با بامی مضمحل و سقفی فروریخته, ینا به شکل شگفت انگیزی فضای داخلی خود را به واسطه ی سقف مخروبش با جریان نور طبیعی بهود بخشیده بود. داخل کلیسا عملا هیچ نور طبیعی دریافت نمی کند, اما یک اتمسفربا شکوه را تولید کرده بود.

ارائه ی مداخله ی پروژه در پی حفظ ابعاد و کیفیت فضایی شبستان کلیسا و هم چنین نقش مهم نور طبیعی در فضا به انجام رسید. تلاش برای حفظ ورود نور در نقاط مختلفی منجر به ارائه ی راه حل های متفاوتی شد. یک پنجره ی رو به آسمان بزرگ بر جبهه ی شمالی محراب و یک پنجره ی رو به آسمان با چشم اندازی به برج ناقوس کلیسا که از داخل شبستان امکان پذیر بود, نمازخانه ی اصلی گشوده و برشی در سمت راست بام در ابتدای شبستان نور را تأمین می کند و به داخل دیوار ورودی می رساند.
بازسازی بنا با هدف تغییرعناصر جدید ساخته شده توسعه یافت( بکار گیری سیستم ساخت معاصر و بیانی نو) اما با این رویکرد که تمام وجوه قدیمی بنا حفظ شود. بازسازی مد نظر این بار نشانه های آسیب و صدمه ها را پنهان نکرده است, بلکه آنها آشکارا به شکلی غمناک باقی ماندند, گودال هایی که زمانی تزئینات بودند و نشانه هایی از عناصر از بین رفته.
چالش های دیگر در حفظ ابعاد شبستان کلیسا, حتی با حجم های جدید برای مصارف و نیازهای کلیسا که پیش از این به چشم نیامده بود پدید آمد: پله ها برای دسترسی به طبقه ی بالا, توالت و اتاق تجهیزات. برای حفظ درک فضا و یکپارچگی درون کلیسا این احجام خارج از ساختمان واقع شدند و در مسیری قرار گرفتند تا بتوانند چشم اندازی از فضای یکپارچه در هر دو سالن و نمازخانه را تأمین نمایند.
مجموعه ی پلکان و رمپ ساختمان جدا از فراهم آوردن دسترسی به طبقه ی فوقانی کلیسا, مسیری مدور در سرتاسر ساختمان تعیین کردند که بیشتر به یک موزه می ماند. این مسیر دایره وار اجازه می دهد شما در مسیر برگشت کلیت کیسا را از جبهه های مختلفی مشاهده نمایید.
ساختار و روش های ساخت و ساز در این پروژه برای تقویت کلیسا بدون حذف نشانه های ساختمانی که آسیب دیده است, به کار برده شدند. بازسازی در پی نگاهداشت بازمانده های تاریخی ساختمان با اضافه کردن ارزش های جدید آن را بهبود بخشیده و یک صومعه ی باستانی با فرمی معاصر و منحصر به فرد را باز تولید کرده است.