چارلز کوره آ
چارلز کورآ در سال ۱۹۳۰ در حیدر آباد هند به دنیا آمد او در دو دانشگاه می شی گان و انستیتو تکنولوژی ماساچوست تحصیل کرد و سپس دفتر شخصی خود را در بمبئی تاسیس نمود.
کارهای کورآ در هند یک پیشرفت، درک و هماهنگی ظریف با معماری معاصر دارد که در عین حال به هیچ عنوان غربی نیست کورآ در کارهای اول خود سعی داشت در محیط پیرامونی مدرن جایگاه کارهای خودش را کشف کند او همچنین در کارهایش سعی در جستجوی جوابی به مشکلات جهان سومی داشت.
بین سالهای ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ کورآ کارهای بزرگتری را انجام داد و به معماری سمبولیک نزدیکتر شد و توانست در سال ۱۹۸۴ جایزه رویال گلد مدال ریبا و در سال ۱۹۹۰ مدال آلتو و مدال گلد یو آی آ را از آن خود کند در سال ۱۹۹۴ جایزه ایمپریال ژاپن و در ۱۹۹۸ جایزه معماری آقا خان را دریافت کرد.
در چهار دهه اخیر کورآ کارهای پیشتازی در زمینه مشکلات شهری و پناهگاههای کم قیمت در جهان سوم انجام داده است از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۵ او معمار ارشد برای طرح تفضیلی شهر بمبئی جدید با دو میلیون جمعیت بود که مقابل بندر شهر فعلی قرار داشت.
کورآ جزو معدود معماران معاصریست که کارهایش نه تنها به مشکلات معماری بلکه به طرح شهری و خانه داری کم قیمت می پردازد.
کارهای معماری کورآ در مجلات و کتابهای معماری بسیاری چاپ شده است او در دانشگاه های هندی و خارجی از جمله دانشگاه هاروارد، پن، تولین و دانشگاه واشنگتن تدیس کرده است و Sir Banister Fletcher Professor در شهر لندن و Albert Bemis Professor در MITو Jawaharlal Nehru Professor در کمبریج بوده است.
در سال ۱۹۸۰ او موفق به دریافت دکترای افتخاری از دانشگاه می شی گان شد.
موزه یاد بوم آشرام گاندی , اثر چارلز کوره ا در احمد اباد به سال 63-1958 , نوعی تنش بین منبع الهام وارداتی و بومی را نشان می دهد .
این ساختمان همچون هزار تویی از حیاط , پیاده روهایی سر پوشیده و غرفه های کوتاه , با مسیری که می توان ان را آهسته طی کرد , طراحی شده است . این بافت فضاهای پر و خالی که با شبکه ای متناوب با پایه های آجری ساده و نعل درگاه های بتنی , و سقفهای کاشی کاری شده هرمی شکل و ناودان شکل می گیرد , در کنار یکدیگر قرا گرفته اند .
مقیاس و جزئیات آن عمدتا متواضعانه و متعادل اند , و در بخشی از آن , از به هم پیوستگی فضاهای تهی از اتاقهای خارج از ساختمان روستایی خاص الهام گرفته شده است .
نیت کوره آ تا حدی این بود که جست و جوی گاندی را به خاطر حقیقت و ایثار در راه سادگی به یاد آورد , و در واقع این ساختمان جدید در کنار ساختار بومی متواضعانه ای قرار گرفته که آشرام ( مکانی نهادین و پر اهمیت در جنبش هند برای استقلال ) را در کنار خود پناه داده است .
فقر شکوهمند موزه یادبود گاندی , وامهای آشکاری را از خانه سارابهایی لوکوربوزیه (به فاصله اندکی از آن ) و خانه Trenton bath کان ( در آن سوی دنیا ) بر گرفته است اما این ساختمان , همانگونه که انتظار می رفت در پی برداشت هندی از فضا نیز هست , یعنی دارای شبکه پایه ها و ترازهایی است که به جریان هوا و سهولت ارتباط اجتماعی کمک می کند. در اوایل دهه 1960 بود که معماران هندی جوان از مکانهایی نظیر شهر کویری جیسالمر یا کاخ قرن شانزدهمین فاتح پورسیکری دیدار کردند و مناظری کلبی با حیاطها و سطوحی که در هم ادغام می شوند , و همچنین پیش آمدیگیهای عمیق برای ایجاد سایه و تاقچه ها و پرده هایی بین فضا های داخل و خارج را یافتند .
این نمونه های تارزیخی در ترکیب با فضای پیچراهه مانند , که معمارانی نظیر وان آیک نیز آن را دنبال کرده بودند , به آنها کمک کرد تا راه خود را ورای محدودیتهای اجتماعی و نارسایی های شرایط اقلیمی ساختمانها – به عنوان اهدافی مستقل بیابند .
