نماهای شیشه ای، کلیشه نمایش دموکراسی
جایی بین سال های 1914 و 1915 معمار مشهور لکوربوزیه خانه مشهور دومینو Dom-Ino را که اصطلاحا یک خانه باز محسوب میشود، با ساختار مدولار پیشگامانه ای که دیوارهای باربر سنگین را همراه ستون ها و دال های بتنی مسلح جایگزین میکرد، طراحی و اجرا نمود. یک پلانی از طبقه به صورت کاملا باز همراه با المان های بسیار محدود همراه با نماهای شیشه ای بزرگی که نور طبیعی سالم را برای فضاهای داخلی و همچنین شفافیت معماری را تضمین می کند و می تواند مرزهای بین فضای داخلی و خارجی را حداقل به صورت استعاری محو کند.
با وجود اینکه پس از گذشت بیش از یک قرن از زمانی که لوکوربوزیه ایده های خود را برای دومینو Dom-Ino به اشتراک گذاشت میگذرد، معماری معاصر در پی یک دوره مدرن همچنان به سرمایه گذاری در استفاده از شیشه به عنوان راه حلی برای دیوارها و نماها ادامه می دهد. طبیعتاً معنای این مطالب با گذشت زمان کمی تغییر کرده است. شفافیت استفاده از شیشه در ابتدا برای آشکار ساختن ساختار استفاده می شد و آن را قابل درک تر می کرد، اما به طور فزاینده ای با ارزش های ایدئولوژیک مرتبط شده است و در ساختمان های دولتی مورد استفاده قرار می گیرد زیرا باز بودن استفاده از شیشه ایده ای را تداعی می کند که فراتر از جهان مادی و به دور از نمادگرایی است .
آقای فاستر معمار، منتقد و مورخ که بازسازی ساختمان پارلمان المان که در شهر برلین واقع است را بر عهده داشت برای این گنبد، فاستر از سبک اکوتک استفاده کرد و طرح او در سال ۱۹۹۳ در برلین برنده شد.
این پروژه، و همچنین بسیاری از پروژه های دیگر توسط همان دفتر، و چندین شرکت دیگر انجام شد با این هدف که قیاس معماری و سیاست از جهت استفاده از شیشه ای که شفافیت و دسترسی دموکراسی را منعکس می کند در ادامه به بررسی برخی از این پروژه ها می پردازیم.
پروژه دیگری که این مقایسه را بررسی می کند دادگاه های حقوقی بوردو توسط راجرز استیرک هاربر و شرکا است. ریچارد راجرز، دوست و شریک تجاری سابق نورمن فاستر، نظراتی مشابه با نویسنده رایشستاگ دارد، یعنی اینکه شفافیت فیزیکی شیشه می‌تواند باعث شود که احساس ما نیز به یک دولت دموکراتیک به صورت شفاف منعکس شود حداقل این یکی از ایده‌آل‌هایی بود که او سعی کرد با تجسم سازی ارزش ها به دولت های اروپایی، قبل از بحران سال 2008 احساس اتحاد را به آن ها منتقل کند.
این مقایسه خیلی مشکوک و ساده نگرانه ست چون مقایسه بین ارزش‌های فیزیکی، ارزش‌های دموکراتیک و ارزش‌های نمادین می‌تواند خطرناک و در برخی موارد پوچ باشد. نمونه ای از این پروژه برای دادگاه عالی سنگاپور است که توسط دفتر فاستر و شرکا طراحی شده است با توجه به تاریخچه دولت سنگاپور، ارتباط بین مادی بودن شیشه و ارزش های نمادین شفافیت معنی ندارد و به نظر می رسد بسیار بیشتر به تصویر یک معماری ویژه و دیدنی و درخشان گره خورده است تا نهاد و سازمانی که برای رفع نیازهای مردم تاسیس شده.
ارتباط یک ویژگی فیزیکی با ارزش نمادین در پروژه‌های دیگر توسط همان دفتر مورد بررسی قرار گرفته است، مانند تالار شهر جدید در بوئنوس آیرس آرژانتین که یک جعبه شیشه‌ای پوشیده شده توسط یک سطح بتنی مواج که در آن «فضاهای فعالیت باز، به طور طبیعی روشن و قابل مشاهده هستند. ، بیانگر اطمینان از ارتباط خوب بین بخش ها و ارتقاء حس اجتماعی است”
به همین ترتیب، دفتر مرکزی MOdA کانون وکلای پاریس توسط کارگاه ساختمانی رنزو پیانو، که توسط یکی دیگر از همکاران ریچارد راجرز است اداره می شود. MOdA با پلان مثلثی و حالت کنجکاوانه خود که تقریباً به صورت یکپارچه با شیشه پوشانده شده است، زندگی ساختمان، فعالیت آن، و رفت و آمدهای آن به وضوح از طریق نمای آن قابل مشاهده است و این موضوع ،شفافیت نمادین یا به عبارتی هویت ساختمان را به تصویر میکشد.
دادگاه ایالات متحده در فینیکس، طراحی شده توسط ریچارد مایر و شرکا، نمونه دیگری از این قیاس است: یک جعبه شیشه ای بزرگ که بالای آن سقفی ساخته شده از خرپاهای فولادی قرار دارد که توسط ستون های بسیار باریک پشتیبانی می شود. در مرکز پلان، یک آتریوم وجود دارد – یک فضای بسیار روشن که دید را در همه جهات فراهم می کند.
دادگاه پاریس، در فرانسه، پروژه دیگری از رنزو پیانو است، برخی از حجم های شیشه ای روی هم که علیرغم مقیاس بزرگ و با اینکه درک آن برای مردم عادی دشوار است اما معماران تأکید می کنند که این مجموعه وسیع و بزرگ از بیرون و از طریق یک فضای بیرونی، کاملاً قابل مشاهده است.
شما در مورد شفاف بودن نما و ساختمان ها چگونه فکر می کنید؟
برای عضویت در خبرنامه و دریافت جدیدترین مقالات سایت فرم زیر را تکمیل کنید.
