آیا متاورس پایانی بر مهندسی خواهد بود؟
جدایی بین معماری و دغدغه ساختاری آن در دنیای دیجیتال
تصور کن یه معمار داره زندگی روزمره خودش رو انجام میده و یک عالمه تقاضا برای انجام پروژه های جدید از کارفرماها داره. این معمار یک صفحه خالی داره که پر از فرصت های بی شماره و یه لذتی در وجودش هست که میخواد کلی طرح های خلاقانه رو به تصویر بکشه. حالا در اینجا محدودیت های طراحی یکی یکی خودشون رو نشون میدن. مختصر سازی ها، تجزیه و تحلیل های زمین و محیط اطرافش ، جهت خورشید ، جهت و میزان باد، همگی تحقیقات میدانی هستند که باعث محدودیت طراحی ما میشن و نمیزارن ذهنمون خلاقانه و بدون در نظر نگرفتن اونا کار کنه.
حالا فرض کن اولین اتود زده میشه که همین اتود با اطلاعات سازه ای حتی به صورت جزئی ترکیب شده و در هم ادغام شده و همین امر اساسا برای انسان ها که روی زمین زندگی میکنن و تحت تاثیر گرانش 10 متر بر ثانیه هستند هم تعیین کننده طرحیه که قراره خلق کنن ! اما اگه این محدودیت هایی که راجع بهش صحبت کردیم رو فقط در حد پایه ای و مختصر قرار بدیم چی؟
فرض کن یه محیط بازی وجود داره که تمام رویاهایی که تو ذهنمون میاد قابل به وجود اومدن هست. اونجا دیگه جهت تابش خورشید و تهویه و شرایط آب و هوایی دیگه لزومی به بررسی ندارن و ناامیدی معماری مثل لویی کان برای خلق کاراش دیگه شامل حرکت نور و سایه ها نمیشه. اونجا جاییه پر از فضای باز و میدان دید بی نهایت.
معماری زمانی به وجود اومد و ساخت و سازها شروع شد که هیچ طراحی خاصی انجام نمیشد و همه چیز بر حسب سعی و خطا و به طور آزمایشی جلو میرفت. با گذشت زمان و به لطف برونلسکی و گنبد فلورانس در قرن پانزدهم، ما شاهد اولین جدایی بنایی از طراحی بودیم که خود این موضوع باعث شد یه تقسیم کار زیادی بین کارهای هنری و طراحی و کارهای عملی انجام بشه.
این جدایی چالشهای متفاوتی را ایجاد کرد به عبارت دیگر، ما هیچ سازه ای نمی سازیم، ما فقط اونها رو طراحی می کنیم. حالا بعد شش قرن به نظر می رسه که آماده می شویم تا یک قدم دیگه از مرحله ساخت و ساز دوربشیم و از مهندسی فاصله بگیریم.
طراحی در متاورس مستلزم بازنگری عمیق در روش طراحی است، زیرا اگر طراحی ما تابع دوران مدرنیسم باشه ، همان چیزی است که ما در دوره متاورس می خواهیم. اگر قبلاً نگران ایجاد پناهگاهها و پشتیبانهایی برای فعالیتهای روزمره بودیم، در متاورس روی تجربیات تصویری و صوتی تمرکز خواهیم کرد. برای مثال، دیگر نیازی به ایجاد رختکن، حمام یا تخت نخواهد بود. در عوض، ما به صداهایی که درها هنگام باز شدن ایجاد می کنند توجه خواهیم کرد. وقتی هیچ مقررات، مهندسی یا حتی گرانش وجود نداشته باشد، همه چیز ممکن می شود.
به گفته روزنامه Stacy Suaya’s، هر کدوم از ما در متاورس میتونیم “دبی” مورد علاقه خودمون رو بسازیم همانطور که این شهرعربی، بیابان را با ساختارهای غیرقابل تصوری دگرگون کرد، متاورس ظهور می کند تا محدودیت های معماری را به روشی بسیار سریع تر بشکند و طرح ها رو عملی تر کند و جرثقیل ها و سال ها محاسبه و ساخت سازه را حذف کند. در این فرآیند، مهندسی ظاهرا دیگر مفید نخواهد بود و معماری را از نیاز سازنده آن جدا می کند. این ایده که یک معمار موفق باید دانش ساختاری خاصی داشته باشد و با مهندسان همکاری کند، از بین می رود.
به نظرتون با همچین حسی، و با در نظر گرفتن جدایی ناگهانی که بین معماری و دغدغه ساختاری آن رخ میدهد، آیا هنوز جایی برای مهندسی در متاورس وجود خواهد داشت؟
با وجود اینکه به صورت آشکار به نظر میرسه که جواب منفیه، ولی هنوز خیلی زوده که بخوایم راجع بهش اظهار نظر کنیم.
گرچه چیزی که در حال حاضر در کمپانی های بزرگ مهندسی به نظر میاد، تمرکز بر digital twins و معماری دیجیتال، متاورس موضوع هایی هستند که در این مرحله جدید مورد بررسی قرار میگیرند. به عنوان مثال یک شرکت مهندسی که یکی از شرکای شرکت های معروفی مثل زاها حدید هست، در حال توسعه دادن برخی مطالعات روی این موضوع هستند.
این شرکت که از دهه 1960 همیشه در خط مقدم نوآوری های تکنولوژیکی قرار داشت، زمانی از گرافیک کامپیوتری برای مدل سازی پوسته های آکوستیک خانه اپرای سیدنی استفاده کرد، اکنون روی تبدیل سازه های واقعی به ساختارهای مجازی و بالعکس متمرکز شده است.
در حوزه معماری دیجیتال و « digital twins»، مهندسی به عنوان یک شریک برای نقشهبرداری و درک فضای فیزیکی (در مقیاس کوچک یا بزرگ ) تشخیص مشکلات احتمالی و ارائه راهحل، حتی قبل از ساخت در نظر گرفته میشود. این شبیه تکامل مدلهای مطالعهای است که ما قبلاً در زمان گائودی میساختیم، اکنون موقعیتهای پیچیدهتر و تجسمهای واقعی تری را در بر میگیرد. “متاروس معکوس” به نوبه خود، حرکتی را نشان می دهد که در جهت مخالف رخ داده است، که در آن ساختارهای طراحی شده دیجیتالی در دنیای فیزیکی بازسازی می شوند. به عنوان مثال “عمارت متا “، عمارتی است که توسط معماران Voxel با مشارکت ONE Sotheby’s در محیط تستی sandbox ساخته شده و به صورت فیزیکی در میامی ساخته خواهد شد.
اما هنوز هم، حتی در قلمرو رویایی متاورس، در شرایطی که معماری منحصراً برای دنیای دیجیتال طراحی شده است، بدون هیچ گونه نگرانی یا ارتباط فیزیکی، تبدیل سه گانه ویترویین به یک دوتایی دشوار به نظر می رسد اما باید پذیرفت که طراحی در متاورس چالشی است که راه اندازی شده است. موقعیتی که فقدان محدودیت می تواند محدود کننده و حتی ترسناک باشد زیرا همانطور که معمار و بنیانگذار ابتکار اندیشه های فردا، لیام یانگ، بیان کرده است، متاورس به همان اندازه که پر از شگفتی است ترس هم خواهد داشت. از مجموع این موارد می توان گفت که در آینده مبهم فناوری، نحوه رفتار حرفه های ما موضوع گمانه زنی های بسیاری است. با این حال، صرف نظر از رشته، یک چیز قطعی است، همه آنها باید خود را تطبیق داده و دوباره خلق کنند تا با عادات و نوآوری های جدید آینده همگام شوند.
منبع سایت archdaily