دیوید چیپرفیلد، برنده جایزه معماری پریتزکر ۲۰۲۳

وی گفت: عزم و تعهد می تواند یک استعداد را جبران کند. “این بحثی است که من با همسرم زیاد دارم، فکر نمی‌کنم به عنوان یک معمار آنقدر با استعداد باشم، احتمالاً فقط پشتکار بیشتری دارم.چیپرفیلد توضیح داد که علیرغم تکمیل ساختمان‌هایی که برنده جوایز متعدد در سراسر جهان شده اند، او هنوز از سندروم فریبنده رنج می‌برد و ادعا می‌کند که در مقایسه با برخی از هم‌ دوره های خود احساس «ریاکاری یا ساختگی بودن» دارد. 

او در ادامه می گوید، من هنوز هم احساس ریاکاری بودن و ساختگی بودن را دارم و احساس میکنم چیزهایی را با هم ترکیب کرده ام که یک معمار بالغ آرزو میکند روزی بالغ شود.

شما باید به دفتر رنزو پیانو بروید تا متوجه منظور من بشید که من چطور تحت تاثیر قرار گرفتم و در عین حال افسرده شدم چون فکر می کنید اینجا یک دفتر یک معمار بالغ واقعی است و من حدس می زنم که مجبور شدم این موارد رو با هم قاطی کنم.

من شخصیت با استعدادی مثل رنزو نیستم ، من یک کاتالیزور خوب هستم، فکر می کنم یک تحریک کننده خوب هستم، من یک استراتژیست خوب هستم و یک هدف دارم اما استعدادهای خلاق ذاتی مثل رنزو یا شاید فرانک گری یا آلوارو سیزا را در حالت عادی ندارم. بنابراین، از این نظر، من کمی جعلی هستم ولی از دریافت این افتخار خارق العاده و ارتباط با دریافت کنندگان قبلی بسیار خوشحالم.

در این مصاحبه، چیپرفیلد توضیح داد که چگونه با زاها حدید در انجمن معماری لندن هم دوره بوده است و حدید به او کمک کرده تا این دوره را بگذراند. زاها تا زمان مرگش برای من یاداور این بود که اگر او نبود، شکست می‌خوردم و او دیپلمم را برایم گرفت. او پیش از تأسیس دفتر کار خود در اواسط دهه ۱۹۸۰، در هر دو استودیو فاستر و راجرز کار کرد، علی‌رغم اینکه سبک فناوری پیشرفته‌ای که در دفاتر آن‌ها پیشگام بود، پذیرفته نشد.او گفت: «کاملا خنده داره ولی من علاقه خاصی به فناوری پیشرفته نداشتم. اگرچه این فرصت را داشتم که به پاریس بروم و مرکز پمپیدو را در حین ساخت و ساز با ریچارد ببینم و فکر می کردم که این تنها جذاب ترین ساختمانی است که تا به حال دیده ام.”