معبد پانتئون، منبع الهام بخش دائمی معماران

این بنای فوق العاده به دلیل اندازه، ساخت و طراحی آن قابل توجه است. تا دوران مدرن، این بنا بزرگ‌ترین گنبد ساخته شده بود و قطر آن در حدود 142 فوت (43 متر) بود و تا ارتفاع 71 فوت (22 متر) از پایه خود بالا می‌رفت. در داخل گنبد به جز در پایین ترین قسمت، شواهد خارجی از تکیه گاه طاق آجری در دست نیست و هیچ گاه روش دقیق ساخت آن مشخص نشده است. با این حال، یکی از عواملی که به موفقیت آن کمک کرده است: کیفیت عالی مصالح به کار رفته در بتن (خودترمیمی بتن رومی ) و انتخاب دقیق و درجه بندی مصالح سنگدانه، که از بازالت سنگین در پایه های ساختمان و قسمت زیرین متغیر است. از دیوارها، از آجر و توفا (سنگ تشکیل شده از گرد و غبار آتشفشانی)، تا سبک ترین سنگ پا به سمت مرکز طاق. علاوه بر این، یک سوم بالایی طبل دیوارها که از بیرون دیده می شود، با قسمت پایین گنبد منطبق است که از داخل دیده می شود و با طاق های آجری داخلی به مهار رانش کمک می کند. خود طبل با طاق‌ها و پایه‌های آجری عظیمی که بالای یکدیگر در داخل دیوارها قرار گرفته‌اند، که ضخامت آن‌ها 20 فوت (6 متر) است، تقویت می‌شود. 

ایوان از نظر طراحی معمولی است، اما بدنه ساختمان، یک فضای دایره ای عظیم است که تنها با نوری که از طریق «چشم» یا چشمک 27 فوتی (8 متری) که در مرکز گنبد باز می شود، روشن می شود میتوان گفت  این اولین ساختمان از چندین ساختمان بزرگ دوران باستان بود که به‌جای نمای بیرونی به طراحی نمای داخلی اهمیت بیشتری داده شد. بر خلاف ظاهر ساده بیرون، فضای داخلی ساختمان با سنگ مرمر رنگی پوشانده شده است و دیوارها با هفت فرورفتگی عمیق مشخص شده اند.